24.07.2011

Rüzgara Vurulan Eskizler - II

ben sende kendimi çok özlemişim, hepsi bu

geceleri katıksız bir uykusuzluğa çeviren
içimde ardı ardına kalkan uçaklar gibi
yüreğim omuz başında
soluğum ürkek, küçülmüş kedi yavrusu

ne senin karşıda sarsılmaz durma çabası
ne içi dışı bir sohbetlerin dudaklarımızda kırılması
hiç biri umurumda değil

ben sende çeyrek yüzyıllık kapılarımı yaktım
senin parmak uçlarınla birlikte
bütün özürüm bu

gençliğim ağzımda kocaman bir çakıl taşı
izin ver, kalbim öpsün avucunun içini


2 yorum:

  1. Şiir ülkesinden firar etmediğini hemen doğrulayan Avni Çakar'ın bu has şiiri, dibine değin yaşanmışlığı ve özengenliği bakımından, bana, iki edebiyat devinin aşağıdaki deyişlerini hatırlattı.

    "Şiiri önce yaşamak gerek. Yazılması fazlalıktır. Yazarlığım bir meslek değildir, yaşamak bir meslek değildir."- Blaise Cendrars

    "Sanat ve edebiyat, hayatımızı kazanmanın bir yolu değildir. Hayatı dayanılır kılmanın çok insani yollarıdır."- Kurt Vonnegut

    YanıtlaSil
  2. İnsan, kendi kıyılarına en uzak olandır.

    Köpek balıklarına aklını ve ruhunu yem etmedikçe varamayacak dingin bir toprağa.

    Yaşamak - yazmak ironisini anlamlandırıp, başka insanlara anlatabilmek için, kendi kıyılarımdan uzaklaştım.

    Aldatayım dedim canavarları, beynimi ve gönlümü saklayıp kalanlarını attım denize.
    Yemediler...

    Şimdi kayık kayıp.

    YanıtlaSil

Fotoğrafım
Çorlu, Tekirdağ, Türkiye
İnsan olgunlaşmaz, olsa olsa acılarını olgunlaştırır.